تا حالا خانه‌ای دیده‌ای که انگار هر دیوارش، یک قصه برای تعریف کردن دارد؟ عمارت حکیم‌باشی دقیقاً همین‌جوری است! این عمارت توی دل یکی از محله‌های قدیمی ایران نشسته و از خیلی سال قبل، نگهبان رازها و خاطره‌های مردم بوده است.

وقتی وارد حیاط بزرگ و سرسبزش می‌شوی، صدای پای گذشته‌ها را می‌شنوی! پنجره‌های چوبی و شیشه‌های رنگی‌اش مثل چشم‌های بیدار، هر روز از طلوع آفتاب تا غروب، به دنیا لبخند می‌زنند. اتاق‌ها و راهروها، پُر از ردپای آدم‌هایی است که اینجا زندگی کرده‌اند: صدای خنده‌ی بچه‌ها، بوی نان تازه، و حتی پچ‌پچ شبانه‌ی ستاره‌ها!

می‌گن صاحب عمارت، یک پزشک مهربان و دانا بوده که همه مردم او را "حکیم‌باشی" صدا می‌زدند. هر کسی مریض می‌شد یا دلش می‌گرفت، به این خانه می‌آمد و با یک نسخه یا یک لبخند، حالش خوب می‌شد.

عمارت حکیم‌باشی فقط یک ساختمان نیست ــ یک صندوق پر از خاطره، آرزو و مهربانی است. نگه داشتنش، یعنی حفظ قصه‌هایی که نسل‌های آینده باید بشنوند. و چه خوب است که ما هم، هر وقت به آنجا می‌رویم، با دقت به قصه‌هایش گوش بدهیم و گاهی با خیال‌پردازی‌های کودکانه خودمان، فصل جدیدی به این قصه‌ها اضافه کنیم.